روزیِ «من حیث لایحتسب»

بخشی از روزی‌ات باید «مِنْ حَیْثُ لَایَحْتَسِبُ» باشد؛ یعنی از جاهایی که فکرش را نمی‌کنی.

چرا؟

رنج

در زندگی باید ضربه و رنج ببینی؛

و الا از بندها جدا نمی‌شوی و کوچک می‌مانی و نمی‌فهمی.

تو آمده‌ای تا خلیفة الله شوی؛

 آمده‌ای به جایی برسی که ملائک به حال تو غبطه بخورند، و اگر بخواهند به جایگاه تو برسند، آتش بگیرند!

و تو برای این هدف عظیم، باید خیلی بزرگ شوی؛ خیلی.

و باید رنج ببینی؛

و باید روزی‌ات «مِن حَیْثُ لایَحْتَسِبُ» (از جایی که فکر نمی‌کردی) باشد؛ تا واقعا یاد بگیری به «او» توکل کنی و حسابی بزرگ شوی؛ تا حقیقتا بفهمی کسی جز «او» نیست.

إن‌شاءالله رزقمان شود که بفهمیم:

«ما همه هیچیم؛ و هرچه هست، اوست...»

 

- برداشتی از سخن استاد ع.ص و حضرت امام